به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهل و هشتم سوره بقره پرداخته است.
«وَ اتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَ لا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ» (بقره، 48)
ترجمه: و بترسید از روزى كه هیچ كس، چیزى (از عذاب خدا) را از كسى دفع نمى كند و هیچ شفاعتى از كسى پذیرفته نمى شود و از كسى، بدل و فدیه اى گرفته نشود و یارى نخواهند شد.
این آیه به چهار مورد از عقاید غلط و امیدهاى نابجاى مردم درباره قیامت اشاره كرده و آنها را پاسخ مى دهد:
یهودیان گمان مى كردند پدرانشان مى توانند عذاب را از آنها دور كنند، و یا بزرگان دینى آنها را در نزد خدا شفاعت نمایند، و یا دوستان به كمك آنها بیایند، و یا مى توان عذاب قیامت را با پرداخت پول و غرامت، دفع نمود.
قرآن در پاسخ آنها مى فرماید: در آن روز هیچ كس و هیچ چیز نمى تواند مانع عذاب گردد و هر كس در فكر نجات خویش است، پس به چیزى جز ایمان و عمل صالح خود، امید نبندید.
این آیه، شفاعتِ بى قید و شرطى را كه یهودیان عقیده داشتند نفى مى كند، چنان كه این اعتقاد مسیحیان، كه عیسى علیه السلام فدا شد تا خون او كفاره گناهان پیروان او باشد، از نظر قرآن قابل قبول نیست.
وگرنه خداوند بر اساس لطف و رحمتش، راه بازگشت را نبسته و با گشودن راه توبه در دنیا، و شفاعت در قیامت، به گنهكاران امید بخشش داده است. لكن شفاعت نیز همانند توبه شرایطى دارد كه نه تنها سبب جرأت بر گناه نمى شود، بلكه مایه دورى از تكرار گناه مى گردد.
از این آیه مى آموزیم كه:
در زندگى روزمرّه خود، قیامت را در نظر بگیریم و به خاطر دوست و رفیق، یا كسب مال و مقام، به گناه نیفتیم كه هیچ یك در قیامت كارساز نیست.
نظر شما